6 februari 2019

Leo en Els Quintus willen de 40 én de 70 jaar volmaken

Bijna zeventig jaar geleden is het al, dat Jan Quintus begon met schoenen lappen. ,,Steenbergen telde toen maar liefs zeven schoenmakers, nu zijn we zowat de enige in heel West-Brabant,’’ weet zoon Leo, die de schoenmakerij in 1980 samen met zijn vrouw Els overnam. ,,We vinden het nog altijd leuk om te doen, dus we gaan graag nog even door.’’

Leo is van 1952 en mag dus zoetjesaan van zijn pensioen gaan genieten. Liever blijft hij echter nog even bij zijn leest. ,,Els is een paar jaar jonger, dat speelt ook mee. Bovendien wil ik de veertig jaar als schoenmaker graag volmaken en dan bestaat de schoenmakerij zelf zeventig jaar.’’
Hun winkel in de Blauwstraat werd in 1962 betrokken door vader Jan en diens gezin van zes kinderen. ,,Hij is in 1950 begonnen in de schuur van zijn ouderlijk huis aan de Oude Heijdijk en ook nog een paar jaar in dienst geweest bij schoenmaker De Bruijn.

Doofstom

Nadat hij met m’n moeder trouwde, betrokken zij een noodwoning aan de Dinteloordseweg en heeft hij daar vanuit het schuurtje gewerkt. Vervolgens zijn ze naar de Nicolaas Peckstraat verhuist, waar de schoenmakerij ook nog aan huis gevestigd was,’’ verhaalt Leo de geschiedenis van het familiebedrijf, dat uiteindelijk dus in de Blauwstraat terecht kwam. Het feit dat zijn vader doofstom was, maakte zijn succes als zelfstandig ondernemer des te knapper. ,,In de begintijd reed hij ook op de brommer rond, met een grote mand erop, om bij de mensen thuis schoenen op te halen en weer af te geven.’’

Overname

In 1980 werd Jan Quintus helaas getroffen door een hartinfarct, waarna hij op doktersadvies niet meer mocht werken. Leo, die eerst in de orthopedie had gewerkt, was destijds vrachtwagenchauffeur. ,,Ik had m’n schoenmakersdiploma al wel op zak, maar moest m’n middenstandsdiploma nog halen. In goed overleg hebben we besloten dat wij de zaak overnamen. Drie jaar later zijn we hier ook met ons gezin komen wonen.’’

Lederwaren en sleutels

In de loop der jaren bleef het schoenmakerspaar niet helemaal bij z’n leest. ,,Je moest er op een gegeven moment wel andere dingen bij gaan doen, want mensen laten hun schoenen steeds minder vaak oplappen.’’ Aldoende kwam er een sleutelservice bij en werd het assortiment uitgebreid met lederwaren, zoals riemen, tassen, portemonnees, maar bijvoorbeeld ook rugzakken en schooltassen.

Ambacht

,,In de wintertijd is altijd nog wel drukker, dan dragen mensen meer laarzen, waar ze nieuwe ritsen in laten zetten,’’ aldus Els en Leo. ,,Het modebeeld doet er geen goed aan voor een schoenmakerij. De kwaliteit wordt minder en menigeen koopt liever wat vaker een paar goedkopere schoenen. Ook zijn er steeds meer modellen, zoals sneakers, die je niet eens op kunt knappen, al zou je willen. Het ambacht is weliswaar gebleven, maar er is nog slechts één school voor in heel Nederland, die maar een handvol leerlingen heeft.’’

‘Uitstervend ras’

Al bij al verwachten de twee het niettemin nog wel een paar jaar vol te kunnen houden. Leo: ,,We hebben door de jaren heen veel verschillende winkels zien gaan en zien komen. Toen ik begon was ik de jongste ondernemer in de Blauwstraat, nu ben ik de oudste. Schoenmaker is een ‘uitstervend ras’. Degenen die er nog zijn, zijn bijna allemaal van die ouwe mannen net als ik, haha.’’

Wat er met de zaak gaat gebeuren wanneer zij uiteindelijk stoppen, is koffiedik kijken. De kans dat één van hun twee kinderen het overneemt, is – in alle eerlijkheid – erg klein. ,,Zover is het gelukkig nog niet en voor nu vinden we het, hoe dan ook, nog veel te leuk,’’ besluiten Leo en Els.